Produkty pszczele - MIÓD.

PRODUKTY PSZCZELE

Wykorzystywanie przez człowieka produktów pszczelich, nie tylko w postaci artykułów żywnościowych, ale przede wszystkim jako leków stosowanych w różnego rodzaju dolegliwościach jest znane i udokumentowane już od wieków.

Miód pszczeli jest jednym z najcenniejszych produktów pszczelich, które człowiek wykorzystuje dla swojej biologicznej eg­zystencji. Definicje miodu proponowane przez wielu autorów, okreś­lają ten biopreparat w sposób bardzo różnorodny. Miód jest produktem wytwarzanym z nektaru i spadzi.
Miód zawiera w swym składzie związki organiczne i nieorganiczne rozpuszczo­ne w wodzie, przy czym podłoże wodne nie może przekroczyć 10% ogólnej za­wartości. W sensie fizycznym miód jest gęstą, ciągliwą cieczą o różnej barwie, swoistym zapachu i słodkim smaku. Jest on stosunkowo mało odporny na wyż­sze temperatury, a zwłaszcza jego część enzymatyczna, która już w temperatu­rze 50 stopni inaktywuje się i traci swe właściwości biologiczne.
Bardzo ważnym biologicznie składnikiem miodu oprócz węglowodanów, witamin i mikroelementów są enzymy. Pod tym pojęciem rozumiemy swoiste białko w tym przypadku produkowane przez pszczoły białko zwierzęce. Rola tych związków jest bardzo znacząca gdyż oprócz aktywowania reakcji biochemi­cznych, mogą one pełnić rolę sustancji neutralizujących lub wiążących toksyny wprowadzone do organizmu. Enzymy także wpływają na przemianę materii lub bio­rą w niej bezpośredni udział.
Do najważniejszych enzymów zawar­tych w miodzie zalicza się alfa-amylazę, beta - amylazę, kalalazę, fosfatazę kwaśną, beta - fruklofurauozydozę (sacharozę) oraz reduktazę tetrazolową - appazę, ponadto mal­tazę i melecytazę.
Do bardzo cennych składników miodu, z, punktu widzenia ich działania leczniczego, należą zawarte w miodzie makroelementy i mikroelementy, z których najważniejsze to: żelazo, magnez, mangan, kobalt.
Najbardziej znaną właściwością miodu, prócz wartości odżywczej, jest jego działanie bakteriostatyczne, znane od najdawniejszych czasów, a obecnie coraz częściej podkreślane w wyniku ob­serwacji  doświadczeń klinicznych. Spośród działań biotycznych na pierw­sze miejsce wybija się jego korygujący wpływ na metabolizm komórkowy i układowy. Podkreśla się jego oddziały­wanie przeciw bakteryjne, zarówno na bakterie Gram "+" i Gram "-". Trzecią właściwością jest działanie, detoksykujące, czyli neutralizujące niektóre toksyny i ich pochodne znajdujące się w organiz­mie człowieka.
Miód oddziałuje również, na układ im­munologiczny człowieka wpływając na odporność organizmu, podnosząc jego siły obronne w stosunku do czynników chorobotwórczych, jak i niektórych to­ksyn pochodzących z zanieczyszczeń chemicznych środowiska. Należy przypuszczać, że mechanizm przeciwbakteryjnego działania miodu jest dość złożony i polega m.in. na wpływie poszczególnych związ­ków. Jednak najważniejszą cechą, którą ma miód w porównaniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi, jest jego działanie zapobiegawcze. Podstawowymi związkami w składzie chemicznym miodu są cukry proste: glukoza i fruktoza, które występują w postaci roztworów nasyconych. Wchłanianie miodu w przewodzie poka­rmowym odbywa się w górnej jego częś­ci, z pominięciem procesów pośrednich, trawiennych, gdyż zawarte cukry są w pełni przyswajane. Wskutek dużej zawartości glukozy, fruktozy niezbę­dnych w procesach odtruwających miód stanowi w tym przypadku nie tylko środek odżywczy, ale jest bio­preparatem, mającym duże znaczenie w profilaktyce ekologicznej, gdyż chroni organizm człowieka przed zgub­nym działaniem toksyn pochodzących z zanieczyszczeń chemicznych środowis­ka. Wskutek wiązania toksyn zmniejsza się m.in. działanie toksyczne alkoholu, nikotyny, a nawet takich używek, jak mocna kawa czy herbata. Bardzo ważna rolę od­grywa spożywanie miodu przez ludzi narażonych, z tytułu wykonywanego zawodu lub zamieszkania, na działanie skażeń chemicznych pochodzenia środowiskowego, a więc mieszkańców wielkoprzemysłowych aglomeracji miejskich . Przede wszystkim chodzi o ludzi narażonych na szkodliwy wpływ metali ciężkich, a zwłaszcza ołowiu. Są to: pracownie zatrudnieni przy wyrabianiu rud, w hut­nictwie i rafineriach ołowiu, przy pro­dukcji akumulatorów, przy złomowa­niu i spawaniu statków, przy produkcji etyliny, farb, lakierów i innych alkilo­wych związków ołowiu.
U tych ludzi duże stężenie ołowiu we krwi powoduje zmniejszenie zawartości jonów żelaza i magnezu. Miód nato­miast zawiera w swym składzie stosun­kowo duże ilości tych pierwiastków, np. odmiany późne zawierają w 100 g aż 1.45 mg żelaza, i to w postaci łatwo przyswajalnej przez organizm.
Z powyższych względów obecność tych elementów wzmaga procesy odtruwają­ce, uwarunkowane obecnością cukrów prostych.
 Miód w swej podstawowej postaci powinien znaleźć zastosowanie jako środek odżywczy, zapewniający człowiekowi dostarczenie odpowiedniej ilości biopierwiastków.
Warto również zwrócić uwagę na zależ­ność wielu mechanizmów immunologicznych od obecności biopierwiastków w miodzie. Aktywatorami tych procesów są jony wapnia, magnezu, kobaltu, manganu. Również pobudzenie metabolizmu ko­mórkowego leży prawdopodobnie u podstaw zjawiska ak­tywacji układu immunologicznego, wy­rażającej się pobudzeniem aktywności fagocytarnej, zwiększeniem zawartości immunoglobulin oraz syntezy przeciw­ciał pod wpływem miodu podawanego zwierzętom doświadczalnym.
Miód może zachować przez długi okres swoje właściwości lecznicze, pod warun­kiem jednak, że będzie przechowywany w pomieszczeniach suchych, czystych, pozbawionych silnych zapachów, w temperaturze od 5 do 10⁰ C oraz wilgotności 65-75%. Podstawowym czynnikiem unieczynniającym właściwości miodu jest temperatura, która niszczy część enzymatyczną decydującą o jego działa­niu leczniczym.
Przeciwwskazań w stosowaniu miodu nie ma, gdyż nawet u chorych na cuk­rzycę może być stosowany pod kontrolą lekarza w dawkach profilaktycznych, ponieważ wówczas zastępuje ogólnie zalecaną , ale stosunkowo trudno do­stępną , fruktozę.

 Miód pozyskany w własnej pasiece w 2012-tym roku .